به چه امیدی؟

خیلی وقته دیگه حوصله زندگی کردن ندارم؛ دلایل مختلفی داره که نمیخوام بگم چون خیلیاش با تویه خواننده مشترکه. اما چندوقتیه یه سری اتفاقات تودنیا افتاده که حتی کسی که تو سوییس هم زندگی میکنه داره این سوالو ازخودش میپرسه، دربه در دنبال جوابه، چرا باید زندگی کنیم؟ 

 شاید بعضیا به عشق اطرافیانشون زندگی میکنن؛ صبح بلند شن و اونارو ببینن، برن مدرسه یا دانشگاه یا سرکار و اونارو ببینن، یا شایدم فقط تومجازی چندکلومی باهاشون حرف بزنن. درصد خیلی کمی هستن که این دلیل زندگی کردنشونه، امید به زندگیشون، حال ازخواب بیدار شدنشون و شبا زود خوابیدنشون؛ درصد خیلی بیشتری ازمردم کسی توزندگیشون نیست که انقدر دوستش داشته باشن تا به زندگیشون رنگ و امید بده، اونا یه زندگی خیلی روتین و کسل کننده و حیوون طور دارن تااینکه یکی ازاین دوتااتفاق بیفته: یا کسی وارد زندگیشون بشه که زندگی کردنو براشون جذاب کنه یا اینکه یه سری اتفاقات بد بیفته تااینکه دیگه نتونن اون زندگی کسل رو تحمل کنن و بعدشم ....

 دارم به تاریخ نگاه میکنم و هیچ نقطه ای رونمیبینم که مردمش تواون زمان خوشحال بوده باشن و همه چی خوب بوده باشه، همیشه فقر و جنگ و مریضی و هزارتا دردو کوفت دیگه بوده که مردم همیشه تحمل کردن، همیشه همین بوده: تحمل زندگی، نه زندگی کردن، زنده موندن.

 که درنهایت به این سوال میرسیم، واقعا به چه امیدی؟ چرا زنده ای؟ چرا نمیمیری؟